نفت خام ایران معمولا" به نفت خام پارافینی معروف است ، بدین معنا که حاوی هیدروکربورهای اشباع شده است ( Paraffinic crude oil ) . این هیدروکربورهای اشباع شده نقطه ذوب بالای 50 درجه سانتیگراد دارند و بنابراین در دمای محیط به صورت جامد خواهند ماند. برش های روغنی که از اینگونه نفت خام تهیه شوند برای مصارف روغن کاری مناسب نبوده چون به حالت جامد در می آیند و قابل پمپ شدن نیستند.بر خلاف نفت خام ایران، نفت خام منطقه آسیای میانه فاقد مواد پارافینی هستند و برشهای روغنی حاصل از آن تا دمای 20 درجه زیر صفربه صورت مایع می مانند.نفت خام آسیای میانه را اصطلاحا" نفتینی(Naphthenic crude oil) می نامند.

جهت تبدیل برش های روغنی نفت خام ایران لازم است که طی فرآیند موم گیری اجزاء پارافین (واکس) را از بقیه جدا کرد که این فرآیند را موم گیری(Dewaxing) می نامند.برای جداکردن واکس از روغن لازم است که ماده روغنی را از تونل انجماد عبور داد تا ملکول های(Paraffin wax) به صورت بلورهای جامد از روغن جدا شود. معمولا" دمای تونل انجماد 20 درجه زیر صفر است. سپس مخلوط بلور (واکس) و روغن را از سیستم های جدا کننده (Decanter)عبور میدهند که واکس از روغن جدا شود. جهت روان کردن روغن و تسهیل در جدا سازی از حلال های ویژه استفاده میشود که حلال سپس طی فرآیند بازیافت حلال(Solvent recovery) دوباره قابل استفاده خواهد شد. بنابراین طی فرآیند موم گیری، ماده اولیه به دو برش یعنی روغن و واکس تقسیم میشود که هر کدام مصارف خاص خود را دارند.